DUYGULARI FARKETMEK, İNSANLARI ANLAMANIN ilk adımıdır! Dr MK
Bununla ilgili çok anlamlı bir deneyimi sizlerle paylaşmak istiyorum.
Yaramaz Çocuklar
“Bir Pazar sabahı New York Şehrinde metroda başımdan geçen bir olayın bende yarattığı Paradigma Değişimini anımsıyorum. Metroda herkes sessizce oturuyordu. Bir takım insanlar gazete okuyorlardı. Bazıları düşüncelere dalmıştı, bazıları da gözlerini kapatmış dinleniyordu.Sakin ve huzurlu bir ortam var idi. Sonra bir istasyonda bir adam ve çocukları metroya bindi. Çocuklar o kadar yaramaz ve gürültücüydü ki, içerideki hava birden değişti. Adam yanıma oturup gözlerini kapattı, durumla ilgilenmediği anlaşılıyordu. Çocuklar koşuyor, bağırıp çağırıyor, eşyaları fırlatıp atıyor, hatta bazı yolcuların gazetelerini ellerinden kapıyorlardı. Ama yanımda oturan adam hiç bir şey yapmıyordu. Öfkelenmemek zordu. Adamın, çocukların böyle vahşice koşuşturuşlarına aldırmayacak, bu konuda hiçbir şey yapmayacak, hiçbir sorumluluk üstlenmeyecek kadar “Duygusuz” oluşuna inanamıyordum. Metroda herkesin sinirlendiği belliydi.
Sonunda, olağanüstü bir sabırla ve kendimi tutmağa çalışarak adama dönüp: “Beyefendi, çocuklarınız birçok kişiyi rahatsız ediyor. Onlara biraz hakim olamaz mısınız?”dedim.
Adam, durumu henüz farkediyormuş gibi bana bakarak, usulca, “Ah, çok haklısınız, bir şeyler yapsam iyi olacak. Hastahaneden geliyoruz da. Anneleri bir saat önce orada öldü. Ne düşüneceğimi bilemiyorum. Galiba çocuklar da bu duruma nasıl katlanacaklarını bilemiyorlar” dedi. O anda neler hissettiğimi düşünebiliyor musunuz? Paradigmam değişime uğradı. Birdenbire her şeyi başka türlü gördüm. Başka türlü “gördüğüm”için de başka türlü ”düşünmeğe”, başka türlü “hissetmeğe” ve başka türlü “davranmaya”başladım. Öfkem hemen geçti. Tutumumu ve davranışlarımı kontrol etme kaygısına gerek kalmadı. Yüreğim adamın “duygusuyla= acısıyla” doldu. Sevecenlik ve merhamet duyguları boşandı içimden.
“Demek karınız öldü. Çok üzüldüm. Size nasıl yardım edebilirim?” dedim.
Stephen Covey
