Bugün, dünyaca ünlü müzik adamı, Ludwig van Beethoven’ın doğum yıldönümü (16 Aralık, 1770). Yaşam öyküsünü bir kez daha okuduğumda, üzerinde düşünmeye başladım.
Babası da müzisyen olan ve kendi yaşamında gerçekleştiremediği başarıyı oğlunda gerçekleştirmeye çalışan bir babanın niyeti son derece iyi olmakla birlikte, davranışına baktığımızda “bu da yapılır mı? “ denilecek cinsten.
Alkolik olan ve gece sarhoş arkadaşlarıyla eve gelerek, uyumakta olan Beethoven’i uykudan kaldırıp, zorla piyano çaldırır, yanlış yaptığında da dövermiş. Babasının yoğun baskıcı davranışlarıyla ve çok çalışarak geçmiş çocukluğu.
İlk konserini 8 yaşında vermiş, 12 yaşında da ilk bestesini hazırlamış. Neefe’nin öğrencisi olarak “Müziğin Tanrı’ya, yani güzelliğe, erdeme ve gerçeğe tapınmak gibi yüce bir amacı vardır.” İlkesini kabul etmiş, kısaca “yaşam amacı” olarak müziği benimsemiş.
28 yaşında işitme ile ilgili sorunları başlamış, 35’inde orkestradaki üflemelileri artık duyamaz olmuş, ancak bu bile O’na müzik yaşamını bıraktıramamış.
Sanatçının, elleri arkasında, bakışları yukarıda yürüme ve yürürken yüksek sesle şarkı söyleme gibi alışkanlığı varmış, bu durum bazen sabah 10’dan akşam 18’e kadar devam edermiş. Böyle zamanlarda yanında taşıdığı not defterine sürekli yazarak, pek çok beste yapmış.
Çocukluğu mutsuz, yoksullukla geçen; gençliğinde annesinin hastalığı ve acılar içinde ölümüyle sarsılan, alkolik babasının işinden ayrılmasıyla evin ve kardeşlerinin bakımını da üstlenen Beethoven´ın, kendi sağlık sorunlarıyla da tam bir yaşam mücadelesi verdiğini kaynaklardan okuyoruz.
Tüm bu zorluklara “ yaşam amacı” olarak benimsediği “MÜZİĞE” tutunarak ayakta kaldığı ve bu doğrultuda üretmeye devam ettiği için ünü tüm dünyaya yayıldı.
Ürettiği eserler sayesinde cenazesi giderken kim? olduğunu soran kadına “Müzik üstadlarının Generali ölmüş olmalı” diye yanıt verilmiştir.
Yaşam amacı ve üretkenliğinizle yol almanız dileğiyle…
